Poliflw

Met Donald Pols, Jan Aantjes, Jan Douwe van der Ploeg, Klarien Klingen en Jimmy Dijk

In de nieuwe serie bijeenkomsten Klasse in Nederland gaat Jimmy Dijk in gesprek met interessante gasten over spraakmakende onderwerpen.

In de eerste editie gaan directeur van Milieudefensie Donald Pols, melkveehouder Jan Aantjes, hoogleraar rurale sociologie Jan Douwe van der Ploeg en agro-ecologische boer en actief bij Extinction Rebellion Klarien Klingen in gesprek met Jimmy, met elkaar en met jou!

Kom dus op vrijdag 17 mei naar Wageningen, de stad van de natuur- en landbouwuniversiteit Wageningen. En ga met Jimmy en met de gasten in gesprek over onze toekomst.

Café Loburg, Molenstraat 6, 6701 DM Wageningen

Vrijdag 17 mei. 19.30 uur tot 21,00 uur. Inloop vanaf 19.00 uur

Toegang is gratis!

De samenleving is gepolariseerd en wordt verdeeld, maar we hebben het in Nederland zelden over herverdeling. Waarom staan groepen in de samenleving tegenover elkaar? Welke overeenkomsten zijn er wél? En hoe breng je elkaar weer samen? In de serie bijeenkomsten Klasse in Nederland zal het daarover gaan, met gesprekken met gasten die tegenover elkaar staan.

Door Mirjam Bikker op 14 mei 2024 om 17:45

‘Wie wereldwijd rondkijkt weet… zo vanzelfsprekend is vrijheid niet.'

Toespraak van Mirjam Bikken in de Sint-Janskerk in Gouda op 4 mei 2024

Godlof!

- Stolpersteine, Inez Meter, 2011

Met dit gedicht opent het indrukwekkende boek ‘Hier woonden’, van Soesja Citroen. Het boek kenmerkt zich door het herhaaldelijke, sobere ‘Hier woonde’, gevolgd door namen, adressen, geboorteplaats en sterfplek, meestal een concentratiekamp. Deze mensen woonden ooit in deze stad, onze stad, noemden Gouda hun thuis, maakten hier herinneringen. Bijna 400 namen worden genoemd, hun verhalen verteld. Opdat we nooit vergeten.

Het lezen ervan snijdt je door de ziel. Het zijn verhalen die je stil maken, vervullen van verdriet en verbijstering. Sommige verhalen raken je extra diep, omdat ze zo akelig dichtbij komen. Verhalen van mensen zoals jij en ik. Van kinderen, in de leeftijd zoals ze bij ons thuis zijn. Die genoten hebben van het groen aan de bomen in de lente, van het geroezemoes van de stad, de drukte op de markt. Van kinderen die speelden in het Houtmansplantsoen, tot het niet meer mocht. Die naar school gingen met andere kinderen uit de buurt, tot het niet meer mocht. Gingen zwemmen in het zwembad, tot het niet meer mocht. Omdat ze Joods waren. Voor Joden verboden.

Een van die namen is Andries Samuel van Wijnbergen. Naast zijn werk als accountant zat hij in de Goudse gemeenteraad. Hij was, net als ik, actief in de politiek. In 1940 al werd hij, enkel vanwege zijn Joodse achtergrond, uit deze functie ontheven. In de nacht van 23 oktober 1944 werd Andries thuis aan de Fluwelensingel gearresteerd door leden van de Landwacht. Hij zou overgebracht worden naar Rotterdam. Maar onderweg net voorbij de Julianasluizen waar nu Westergouwe is, wat toen nog Moordrecht was, werd hij gefusilleerd. Bij de Hoeve Nooitgedacht schiet een Nederlandse SD’er hem in koelen bloede dood. Zonder proces, zonder verantwoording ten tijde van de bezetting. Rechteloos, redeloos. Ook in onze stad, ook in het dorpje van mijn jeugd, was de wetteloosheid.  Hier zijn geen woorden voor, en tóch… Op 4 mei zijn we stil… én we proberen woorden te vinden, stamelend, met een brok in de keel en een zwaar gemoed. Omdat we denken: dit nooit weer.

Als schoolkind opgegroeid aan de Hollandse IJssel in het dorp Moordrecht, kende ik die verhalen van zo dichtbij, wat zich had afgespeeld zo in de buurt nog niet. Toch was dodenherdenking op 4 mei een vanzelfsprekend moment. Om stil te zijn, te herdenken hoe velen waren weggevoerd en vermoord. We dachten aan het verzet, de moedige mensen en het levensreddende werk dat werd gedaan. Boeken als Snuf de Hond, Holland onder het Hakenkruis, Engelandvaarders, ze werden door mij verslonden. En het was vanzelfsprekend welke keuzes een mens zou maken in de oorlog. Zoals het vanzelfsprekend was dat zulke verschrikkingen nooit meer zullen plaatsvinden.

Toen was ik een kind en dacht ik als een kind. En het zal zo blijven dat de boeken en gedachten van weleer ook gedachten voor het nu hebben gevormd die je meedraagt. Maar ze waren niet de hele waarheid. Integendeel. Van de Joodse gemeenschap die hier voor de oorlog voluit het Joodse leven kende, was maar een kleine rest over na de oorlog. En het grootste deel van de stad, van mijn dorp destijds, was niet actief in het verzet. Ook niet actief bij de NSB. Maar leefde onder het juk van de bezetting en zette niet de stap naar voren toen stadsgenoten werden weggehaald. Van Gouda wordt nog geschreven door de Duitse bezetter dat de bevolking en de gemeentepolitie wel erg meelevend is als Joodse Gouwenaren worden weggevoerd. Men was vriendelijk, maar het stopte niet.

Vandaag mag ik hier voor u de 4 mei-gedachtenis uitspreken en dat doe ik met een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Want vandaag staan we stil bij al die Nederlanders – burgers of militairen die in ons Koninkrijk of waar ook ter wereld zijn omgekomen, zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna. Het is vandaag de dag van herdenken, van rouw dragen. En óók een dag van besef hoe kostbaar de vrijheid is, die we morgen gaan vieren. En als wij straks op de Markt stil zijn, met de vaste wens, dit nooit meer.

We hebben de dure plicht de verhalen van onze stadsgenoten die in de oorlog omgekomen zijn te blijven vertellen, met stilte en met woorden. Om de namen te blijven noemen. Het is van belang om het collectieve geheugen van onze stad van ons land te blijven voeden met beelden uit het verleden, want wie niet leert van het verleden, zal dezelfde valkuilen niet opmerken. De recente opmars van antisemitisme onderstreept dat belang opnieuw.

Dit herdenken heeft ook een bepaalde transcendentie: in het collectieve herdenken van dit hoofdstuk uit onze geschiedenis, overstijgen we voor een moment de vele breuklijnen die onze samenleving kent. Vandaag zijn we allemaal één. Jood en niet-Jood. Man en vrouw. Progressief en conservatief. Het verleden dringt ons daartoe. Het heden vraag erom. De stilte verbindt ons. We zeggen tezamen: nie wieder. Dit nooit meer.

Met Lex van der Helm wandelde ik recent door Gouda, om over de Joodse historie van deze stad te horen. Hij vertelde over de razzia in april 1943, doen het Joodse bejaardenhuis aan de Oosthaven ook niet meer ontsnapte. Over de dappere directrice mevrouw Teixeira de Mattos, die haar mensen niet in de steek liet, meeging naar Westerbork en als enige de transporten overleefde. We liepen langs de Stolpersteine, de gedenkstenen die herinneren aan de Joodse gemeenschap van voor de oorlog. We memoreerden dat die week de laatste stolpersteine, struikelstenen van onze stad geplaatst zijn.

Aan het eind van onze wandeling merkte Lex op: ‘Zo ver weg is het niet. Je bent zo terug in een spiraal waarin mensen tot schuldige en zondebok worden gemaakt.’

En daar hebben we allemaal voor te waken. De Joodse gemeenschap is de kleinste gemeenschap in Gouda en daarmee ook de kwetsbaarste. En juist wat kwetsbaar is, verdient allermeest onze bescherming. Gouda is een stad van minderheden. Nederland is een land van minderheden, gebouwd op de overtuiging dat onze democratische rechtsstaat

bescherming biedt en ruimte en vrijheid geeft voor verschil. Denk maar na, eigenlijk behoort elk van ons, ook jij hier in de Sint Jan tot een minderheid.

Deze bijdrage vandaag bepaalt me bij de vanzelfsprekendheid die ik ooit had bij Dodenherdenking. Het moment van ons samen, om uit te spreken; dit nooit meer. Wie wereldwijd rondkijkt, wie kijkt wat er op muren geschreven wordt, of op online fora, wie de krant leest, weet… zo vanzelfsprekend is het niet. We zijn hier bijeen in een kerk die daar met verschillende glazen aan herinnert. Maar ook laat zien dat er momenten zijn dat het er op aankomt. Omdat er dreiging is van buiten, andere landen. En misschien ook van binnen, als we niet meer zien hoe kostbaar vrijheid is. Dat het soms een prijs vraagt om de ander te tolereren. En dat niemand zichzelf daarin moet overschatten.

Sinds een aantal jaar lees en herlees ik het verslag van Floris Bakels, de man die in verschillende doorgangs- en vernietigingskampen vastgehouden werd. Levend tussen nacht en nevel. Zo heeft zijn verslag ook, hij schrijft in

de scherpe woorden: ‘De Duitse macht is in 1945 verslagen, maar nadien is feitelijk niets tot een oplossing gebracht. Het uitmoorden van zes miljoen joden, met name, is niet gevolgd door iets dat herhaling onmogelijk maakt. Men heeft zich niet bekeerd. (…) Roependen in de woestijn waarschuwen terecht voor komende catastrofes. Als schrijver voeg ik mij bij hen. De doden verplichten mij daartoe.’

Het zijn indringende woorden. Ze zetten voor mij op scherp waarom dit herdenken zo belangrijk is. Waarom we niet moeten nalaten te onderstrepen dat vrijheid kostbaar is. Dat het om een innerlijke overtuiging vraagt, ook in onbestemde tijden. Dat onze vrijheid een verantwoordelijkheid is. ‘De doden verplichten ons daartoe.’ De Stolpersteine herinneren ons eraan, de verhalen van hedendaagse veteranen over hun gesneuvelde kameraden bij vredesoperaties evenzeer. Ook bij u zullen er verhalen zijn die u meedraagt.

Om acht uur zijn we stil, ik hoop van harte dat het in heel ons land stil is. In een gezamenlijk herdenken. In waardigheid, opdat we niet vergeten. Wie zij waren, hoe ze leefden in onze stad. ‘In hun namen keren zij weer,’ schreef Inez Meter. Vandaag noemde ik de naam van Andries Samuel van Wijnbergen. Vermoord omdat hij Joods was, zonder proces. Vandaag noemde ik de naam Sarah Teixiera de Mattos, moedig stond ze de oudjes bij, ook toen ze weggevoerd werden met de trein. Ik zou vele andere namen kunnen noemen.

Hun namen verplichten ons er toe, om op te staan voor die stad waar allen veilig zijn, waar we haat een ferm halt toeroepen, waar we de ander kennen als gegeven leven, waar we weet hebben van onze geschiedenis. Van de waarde van gerechtigheid, van vrede. ‘In hun namen keren ze weer.’

“De voorzichtige groene koers die Europa heeft ingezet staat deze verkiezingen op het spel. Beloofde maatregelen voor dier en planeet dreigen te stranden, doordat EU-leiders zwichten voor druk vanuit de agro-industrie, grootvervuilers en boerenprotesten. Dit is het moment om op te staan voor een leefbare toekomst voor mens en dier,” aldus PvdD-lijsttrekker Anja Hazekamp tijdens de aftrap van de Europese verkiezingscampagne, die afgelopen zaterdag plaatsvond in Utrecht. Samen met partijleider Esther Ouwehand opende Anja afgelopen zaterdag officieel de Europese verkiezingscampagne. “We kunnen naar een gezonde landbouw, maar dan moeten we de olifant in de kamer durven te benoemen: het afschaffen van de vee-industrie is cruciaal voor het klimaat, voor de natuur, voor de opdracht om te zorgen voor voldoende voedsel voor iedereen. En toch komen de Europese miljardensubsidies voor de landbouw nog steeds massaal terecht in de zakken van de vee-industrie. We moeten de subsidies juist inzetten om boeren te helpen omschakelen naar een duurzame toekomst, zonder intensieve veehouderij, zonder dierenleed en gif-vrij: het kan gewoon, en onze Anja gaat ervoor vechten!” aldus Ouwehand. Tijdens de campagne-aftrap vertelde Anja over het grote dierenleed waarvan ze getuige was de afgelopen jaren. Zo inspecteerde Anja veel diertransporten ter plekke, waarbij ze grote misstanden aantrof. “Dieren werden geschopt en geslagen, vervoerd bij extreme hitte en met tienduizenden tegelijk vervoerd op gammele boten die daarvoor totaal ongeschikt zijn. Zulke transporten kunnen dagen tot zelfs weken duren,” vertelt Anja. Anja’s bevindingen leidden ertoe dat het Europees Parlement een parlementaire enquête startte naar structurele misstanden bij diertransporten. Ook de Europese regels voor diertransporten worden momenteel aangepast. “Of de nieuwe regels sterk genoeg worden om dierenleed te stoppen, hangt mede af van de komende EU-verkiezingen. Er wordt veel geld verdient met diertransporten, dus niet iedereen steunt ons bij het uitbannen van dierenleed. Datzelfde geldt als het gaat om het beschermen van de ons leefmilieu, de natuur en dieren in het wild. Veel politici luisteren naar de lobby van grote bedrijven, maar die komen alleen maar op voor hun eigen winst. Dat dieren, natuur en milieu een sterke stem behouden in het Europees Parlement, is letterlijk van wereldbelang.” De verkiezingen voor het Europees Parlement zijn in Nederland op 6 juni. Strijd mee voor een duurzame toekomst en kies Partij voor de Dieren! Meer weten? Check onze speerpunten en ons verkiezingsprogramma: Een plan van Wereldbelang

Op 1 mei, de Dag van de Arbeid, lanceert SP-leider Jimmy Dijk een wet en een petitie voor het invoeren van een miljonairsbelasting. Met deze nieuwe initiatiefwet moeten multimiljonairs 5% belasting gaan betalen op hun vermogen boven de 5 miljoen euro. Dijk: ‘De ongelijkheid neemt toe, dat is onacceptabel. Met een bescheiden belasting voor de 0,3% rijkste Nederlanders, kunnen we die ongelijkheid aanpakken. Dat levert 12,7 miljard euro op. Hiermee kunnen we flink investeren in onze publieke voorzieningen zoals zorg, volkshuisvesting, onderwijs en energie. De superrijken gaan het niet voelen, maar de levens van miljoenen Nederlanders ga je er compleet mee veranderen.’

Om de initiatiefwet van Dijk kracht bij te zetten is de SP ook een petitie gestart, die hier te ondertekenen is. Het idee voor een miljonairsbelasting is niet nieuw en ook al eerder voorgesteld, maar een vermogensbelasting van 5% voor vermogenden met meer dan 5 miljoen is wel nieuw. Daarmee worden bijvoorbeeld zelfstandigen en kleine ondernemers ontzien die zelf pensioen hebben gespaard, hun bedrijf hebben verkocht of waarvan hun woning flink in waarde is gestegen waardoor ze op papier net aan miljonair zijn.

Een meerderheid van de Tweede Kamer zou volgens Dijk voor een miljonairsbelasting moeten zijn: ‘De PVV en de BBB waren tijdens de verkiezingen nog voor. De SP gaat ze aan die verkiezingsbelofte houden. Want hiermee kunnen we ook die andere verkiezingsbelofte die ze hebben gedaan, het afschaffen van het eigen risico, ruimschoots betalen.’

Door Webredactie op 30 april 2024 om 14:11

Eerder vandaag is een groep activisten het partijbureau van de ChristenUnie binnengedrongen. De ChristenUnie keurt deze actie ten stelligste af. Demonstreren is een groot goed in ons land. Ongevraagd een pand binnendringen valt daar niet onder. Integendeel. Het brengt de veiligheid van onze medewerkers in gevaar. Dat is onacceptabel. Het aanbod om met enkele van de demonstranten het gesprek aan te gaan werd geweigerd. Men weigerde vervolgens ons pand te verlaten. Inmiddels is de actie door de politie beëindigd.

De ChristenUnie staat voor de democratische rechtsstaat. Daar hoort voluit het vrije debat en het demonstratierecht bij. Zo kunnen we verschillen van mening. Maar wij verwerpen intimiderende acties die dat ondermijnen. Binnen onze partij blijft de ruimte om het gesprek te voeren, ook over het conflict in Gaza. Zodat we samen binnen de grenzen van onze democratische rechtsstaat blijven zoeken naar wegen tot vrede en recht.

Door Don Ceder op 25 april 2024 om 13:08

Als dit rapport niet de druppel is om de toeslagen af te schaffen, wat dan wel?

Bijdrage Don Ceder in debat met Parlementaire Enquêtecommissie Fraudebeleid en Dienstverlening

Voorzitter, het voelt gek om het te hebben over de kinderopvangtoeslagaffaire te hebben en hier te staan. Ik heb namelijk lang aan de andere kant gestaan, naast ouders die ook hier op de tribune zitten, in de strijd naar erkenning, recht en herstel.

Één van deze ouders heette Debora. Ze is jarenlang opgejaagd door de overheid en kreeg het stempel fraudeur. In 2012 begon de ellende met terugvorderingen van de Belastingdienst. In totaal liep het bedrag op tot 48 duizend euro. Hoeveel bewijs Debora ook naar de Belastingdienst opstuurde om aan te tonen dat de Belastingdienst het bij het verkeerde eind had: het was nooit genoeg. Ze gleed uiteindelijk weg in een diep moeras. Ze verloor haar baan, haar zelfwaardigheid, ze werd depressief, ze kon haar zorgverzekering niet meer betalen en kwam in de wanbetalersregeling, haar gebit ging achteruit, haar relatie liep op de klippen en ze werd depressief. Haar kinderen zagen een andere moeder en dat had ook effect op hen. Deborah was op een gegeven moment zowel fysiek, mentaal als financieel kapot en leefde van dag naar dag.

Voorzitter, dit verhaal van Debora is niet de enige. Duizenden ouders én kinderen is dit overkomen.

In het rapport wordt het gedicht van toeslagenkind Milton Moreira Morena geciteerd. Ik citeer hier enkele zinnen:

“Het is oké om mij safe te voelen, samen met mijn medemens.

Het is niet oké om alles maar te accepteren!

Het is niet oké om stil te blijven ik heb ook een stem! Wij allemaal.

Het is pas oké als ik zelf mag beslissen over mijn leven!!!

OKE!!”

Het is belangrijk om de verhalen van Debora, Milton en vele andere ouders en kinderen te blijven vertellen. Zodat we nooit vergeten hoe de overheid zoveel macht naar zich toe kan trekken, gelegitimeerd door een parlementaire democratie. En niet vergeten hoe de instituties allen kunnen falen in het beschermen van mensen tegen diezelfde macht van de overheid. Maar ook dat we begrijpen dat achter dit alles wantrouwen richting de burger zit. Dat zit achter het fraudebeleid, dat zit achter het toeslagenstelsel.

Voorzitter, dit rapport toont de noodzaak aan om nú keuzes te maken. En de belangrijkste die we moeten maken is het toeslagenselsel afschafffen!   Als dit rapport niet de druppel is om de toeslagen af te schaffen, wat dan wel?

De commissie oordeelt hard over de politiek die maar geen einde maakt aan het toeslagenstelsel. Ik citeer: “

de wetgever is blind voor de gevolgen voor mensen”.

Voorzitter, wat de ChristenUnie betreft laten trekken we echt een streep en rekenen we voor eens en voor altijd met het toeslagenstelsel af.

Voorzitter,

Ik wil de leden van de Parlementaire Enquêtecommissie Fraudebeleid en dienstverlening en hun ambtelijke ondersteuning heel hartelijk danken voor het werk dat door hen verricht is. Ook de leden van de commissie die nu geen Kamerlid meer zijn. Er ligt een omvangrijk en diepgravend rapport over het fraudebeleid van het Rijk en de uitvoeringsorganisaties. De commissie heeft grondig werk verricht en dat heeft het nodige van de leden gevraagd, aan tijd, aan inzet, aan het niet-beschikbaar zijn voor andere werkzaamheden. Dank allen.

Algemene reactie

De titel van het rapport is veelzeggend. Blind voor mens en recht. De overheid, rechterlijke macht en politiek is blind geweest voor mens en recht.

Dit rapport moet volgens de ChristenUnie-fractie de spreekwoordelijke druppel zijn om de wissel om te zetten.

Het systeem op basis waarvan dit kon gebeuren is gebouwd op wantrouwen. Een systeem gebouwd op rationele beslissingen en mensen die hun hele leven en inkomenssituatie gemakkelijk kunnen overzien. Maar dit systeem houdt geen rekening met flexibele arbeidscontracten, diffuse samenlevingsvormen en wisselende inkomens.

De regels in de sociale zekerheid moeten daarom menselijker. Dat betekent voor de ChristenUnie: eenvoudiger, meer oog voor wat van mensen gevraagd kan worden en met stevige rechtsbescherming.

Toeslagen

Voorzitter, ik wil beginnen bij de bron van de toeslagenaffaire. Het systeem van toeslagen dat anno 2024 nog steeds bestaat. Het systeem van toeslagen is bedoeld als inkomensbescherming. Om mensen te helpen met het betalen van zorg, wonen of zorg voor kinderen. Maar in de praktijk is het een

rekening van de woningcorporatie, zorgverzekeraar of kinderopvanginstelling.

De commissie trekt hier harde conclusies. Er liggen nog steeds onverantwoorde financiële risico’s en onrealistische verantwoordelijkheden bij mensen. De oorzaak hiervan zit diep in de kern van het toeslagenstelsel: voorschotfinanciering op basis van actuele inkomens.

De commissie roept de wetgever op: toon politiek lef en schaf het toeslagenstelsel af. Een oproep die mijn partij van harte ondersteunt. In de doorrekening bij ons verkiezingsprogramma doen we ook een concreet voorstel voor hoe een nieuw stelsel van inkomensbescherming en fiscaliteit eruit kan komen te zien. Het kan dus. We kunnen van de toeslagen af! Zodat mensen van een financieel onzeker huishoudboekje naar een zeker huishoudboekje gaan.

Waarom gebeurt het dan niet? Het cynische antwoord is, helaas: omdat er geen politieke wil is om het ook écht te gaan doen. Mijn collega Pieter Grinwis heeft de afgelopen weken de debatten rond kinderopvang en toeslagen gedaan. Daar proefde hij weinig urgentie om een gezamenlijke stip op de horizon te zetten: een toekomst zonder toeslagen.

Mijn fractie zou het onverteerbaar vinden als dit rapport niet de druppel is om deze stip wel te zetten. Ik hoor graag hoe de commissie dit beoordeelt.

Uitvoering

Voorzitter, over de uitvoering van de fraudewet en het boetebesluit heb ik nog enkele vragen aan de commissie.

De afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft de bepaling rond terugvordering altijd dwingendrechtelijk geïnterpreteerd. De bekende alles-of-niets benadering: de Dienst Toeslagen heeft geen ruimte om af te zien van een volledige terugvordering. Deze zeer strenge en ongenadige wijze van terugvorderen, zonder ruimte voor de uitvoering, was nooit de bedoeling geweest van de wetgever, geeft de commissie aan.

Waarom is, in de ogen van de commissie, de Raad van State altijd blijven vasthouden aan de alles of niets benadering ondanks de duidelijke uitspraken van bewindspersonen in diverse debatten?

Financiën en SZW waren in 2013 beide op de hoogte van de alles of niets-benadering en de harde gevolgen hiervan. Dit leidt enkel tot een onderlinge discussie met andere interpretaties.

Kan de commissie nader duiden welke interpretaties financiën en SZW aan de alles of niets-benadering gaven? En waarom is het in de ogen van de commissie toen niet gelukt om te komen tot een concrete oplossing? Ontbrak het aan politieke wil om dit op te lossen?

Ditzelfde geldt ook voor het boetebesluit. De 100%-boete werd in de sociale zekerheid de standaard terwijl minister Asscher stelde dat uitvoering ruimte had om verminderde verwijtbaarheid vast te stellen. Het UWV heeft ook herhaaldelijke verzoeken gedaan voor ruimte om subjectieve verwijtbaarheid mee te wegen bij het uitvoeren van de fraudewet. SZW hield vast aan het boetebesluit en gaf de ruimte niet, ondanks dat de ministers in politieke debatten aangaven dat er weldegelijk ruimte zou zijn.

Kan de commissie een verklaring geven waarom dit zo heeft kunnen misgaan?

De commissie wijst ook terecht op de zeer beperkte uitleg van het begrip ‘dringende reden’ in de sociale zekerheid. Iemand met een uitkering die een klein foutje maakte kan worden opgezadeld met een herziening en een grote terugvordering. De afgelopen jaren heeft mijn fractie gewerkt aan een initiatiefwet om de uitvoeringsinstanties meer ruimte te geven om de gevolgen van de terugvordering mee te wegen in het besluit. Afgelopen donderdag heeft de Centrale Raad van Beroep een cruciale uitspraak gedaan die onze initiatiefwet in principe overbodig maakt. De uitvoerende instantie is volgens de Centrale Raad verplicht een belangenafweging te maken waarvan de uitkomst niet onevenredig mag zijn. Het doel is bereikt, mijn fractie is daar heel blij mee. Hoe kijkt de commissie naar de uitspraak van afgelopen donderdag?

Aanbevelingen

De aanbevelingen die de commissie doet zijn belangrijk. Veel aanbevelingen zijn klip en klaar. De overheid moet een menselijker gezicht krijgen via een recht op persoonlijk contact. Het handhavings- en sanctioneringsbeleid moet worden herzien, de Autoriteit Persoonsgegevens moet versterkt worden enzovoorts.

Over enkele andere aanbevelingen heb ik nog enkele vragen.

De commissie adviseert de Raad van State te splitsen en de afdeling bestuursrechtspraak onder te brengen bij de rechterlijke macht. Rond deze aanbeveling constateert de commissie ook dat het opmerkelijk is dat vraagstukken over aanvullende inkomensvoorzieningen niet bij één rechtsprekende instantie zijn ondergebracht. De commissie doet daar vervolgens geen aanbeveling over. Is dit bewust? Zou één rechtsprekende instantie voor alle inkomensvoorzieningen inderdaad niet veel logischer en begrijpelijker zijn?

Voorzitter, ik ben zelf sociaal advocaat geweest en heb van dichtbij gezien dat de drempel te hoog is voor mensen om hun recht te halen. Dit terwijl in een rechtsstaat het toegang tot het recht cruciaal is. De commissie doet hiervoor twee belangrijke aanbevelingen. Allereerst de aanbeveling om een landelijk dekkend netwerk voor hulp en ondersteuning bij sociaaljuridische vraagstukken te garanderen. En vervolgens om de vergoedingen voor de sociale advocatuur te verhogen en de criteria voor gesubsidieerde rechtsbijstand te verruimen.

Heeft de commissie hiervoor ook een idee welk budget er met deze aanbevelingen gemoeid zouden moeten gaan?

Heeft de commissie ook een mening over de huidige inrichting van het stelsel van sociale advocatuur? Ik ben ervan overtuigd dat het stelsel op de schop moet omdat perverse financiële prikkels er nu niet altijd voor zorgen dat het belang van de cliënt op de eerste plaats staat. Ik ben benieuwd hoe de commissie dit ziet.

Voorzitter, de commissie oordeelt dat alle staatsmachten gefaald hebben. Ook de Tweede Kamer. De commissie beschrijft dat de wisselwerking tussen Kamerleden en journalisten gevolgen hebben gehad op de wijze waarop Kamerleden hun taak invullen. Dit leidde tot een papegaaiencircuit tussen politiek en media. Mijn fractie herkent deze dynamiek waar ook wij kwetsbaar voor zijn. Ook wij moeten erkennen dat we te laat signalen van gedupeerden en uit de uitvoeringsorganisaties hebben gezien.

Conclusie

Voorzitter, ik hoop dat dit rapport de wissels omzet. Want, zoals de commissie stelt: als we nu niets doen, kan het morgen weer gebeuren. Ik hoop, dat als ik ooit terugkeer als advocaat nooit meer een slachtoffer van een dergelijke affaire hoef bij te staan.

Er moet zo snel mogelijk een verbod komen op private equitypartijen in de huisartsenzorg. De Tweede Kamer steunde vandaag het voorstel van SP-leider Jimmy Dijk om het kabinet de opdracht te geven om dit nog voor de zomer te regelen. Dijk: ‘Private investeerders horen niet thuis in de zorg. Zorg moet gaan om mensen niet om winst of omzet. Daarom moeten deze graaiers zo snel mogelijk uit de huisartsenzorg geweerd worden.’

Onlangs werd duidelijk dat private equitybedrijf Co-Med in de financiële problemen zit. De keten heeft meerdere huisartsenpraktijken overgenomen. Sindsdien is de zorg flink achteruitgegaan, hebben mensen vaak niet meer een vaste huisarts en is de huisarts onbereikbaar. Zo bleek uit onderzoek van de SP.

De Tweede Kamer steunde ook het voorstel van de SP om in gesprek te gaan met zorgverzekeraars om huisartsenpraktijken van private equitybedrijven tijdelijk onder hun beheer te brengen wanneer deze failliet gaan. Dat de Tweede Kamer wil dat er regels komen om private equity in de zorg te verbieden is niet nieuw. Dit is inmiddels de tweede keer dat de minister Helder de opdracht krijgt om hier gauw wat aan te doen.

Er moeten een exitbelasting komen voor superrijken die ervoor kiezen om Nederland of Europa te verlaten om zo geen belasting meer te hoeven betalen. Niet alleen in Nederland moet er een voorstel van het kabinet komen voor zo’n belasting. Ook in Europa moet Nederland voorop gaan lopen voor een exitbelasting die overal in Europa gelijk is. Met een exitbelasting wordt één van de meest veelgehoorde argumenten tegen het invoeren van een miljonairsbelasting, namelijk dat rijken het land zouden ontvluchten, in één klap zinloos gemaakt.

SP-leider Jimmy Dijk: ‘Het is hoog tijd dat de superrijken meer belasting gaan betalen over hun vermogens. Zij zullen hier weinig van merken, maar de levens van heel veel mensen zullen compleet veranderen als ze niet heel veel geld meer kwijt zijn aan het eigen risico, omdat we het eigen risico kunnen afschaffen met deze belasting. Superrijken die wel hebben geprofiteerd van alle kennis, de mensen en de voorzieningen in ons land, maar die toch besluiten dat ze niet solidair willen zijn met de rest van Nederland, kunnen rekenen op een blauwe brief als ze ons land verlaten voor lagere belastingen in warme oorden.’

De Tweede Kamer heeft vandaag voor het SP-voorstel voor een planbatenheffing gestemd. Deze belasting op stijgende grondwaarde pakt speculatie met grond aan. Het voorstel van SP-Kamerlid Sandra Beckerman helpt zo in de strijd tegen de wooncrisis.

Beckerman: ‘Wonen is een recht en geen verdienmodel. Met dit voorstel pakken we mensen die rijk worden met grondhandel terwijl we in een diepe wooncrisis zitten aan. Grond wordt opgekocht om er geld mee te verdienen. Deze winst moet nu belast worden. Dat geld kan ingezet worden om nieuwbouw betaalbaar te maken.’

De Tweede Kamer breekt met het aannemen van de motie Beckerman met een lange ‘traditie’ om niet in te grijpen op de grondmarkt. De SP wil dat het demissionaire kabinet in mei duidelijk maakt hoe ze het voorstel uit gaat voeren.

Tijdens het recente congres van D66 vond een incident plaats waarbij de heer Everts uit het pand werd verwijderd. D66 verklaart dat deze actie het gevolg was van een misverstand, dat voortvloeide uit de strenge veiligheidseisen tijdens het evenement. De ingreep werd uitgevoerd door politiefunctionarissen, die hebben gehandeld binnen de op dat moment geldende veiligheidsprotocollen.

D66 benadrukt dat de heer Everts geen blaam treft in deze situatie en betreurt eventuele ongemakken die zijn ontstaan door dit misverstand. De partij heeft de nodige stappen ondernomen om te zorgen dat dergelijke misverstanden in de toekomst worden voorkomen en waarborgt de veiligheid en het welzijn van alle bezoekers van haar evenementen.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met:

Sabine Andeweg

[email protected]